نامه جمعی از فعالان فمینیست به ندا النشیف

خانم ندا النشیف معاون محترم کمیساریای عالی حقوق بشر سازمان ملل متحد،

ما جمعی از کنشگران حقوق زنان باخبر شدیم که شما در تاریخ سوم تا پنجم فوریه برای بررسی وضعیت حقوق بشر در ایران به تهران سفر خواهید کرد. برای ما فعالین زنان که بیش از چهار دهه برای روشنگری در زمینه آپارتاید جنسیتی و سرکوب در ایران تلاش می کنیم، سفر شما هم نویدبخش و هم نگران کننده است.

شما در وضعیتی به ایران می روید که رژیم اسلامی با افزایش تهدید و ارعاب، دستگیری و اعدام به سرکوب جنبش انقلابی زن، زندگی، آزادی برخاسته است. فرزندان هزاران خانواده یا در زندان هستند، یا در انتظار اجرای حکم اعدام ویا درماهها وروزهای اخیر اعدام شده اند. هم اکنون بیش از شصت زن زندانی سیاسی در اعتراض به اعدام ها در اعتصاب غذا هستند و زندانیان سیاسی دیگری از آنان اعلام پشتیبانی کرده اند. نگرانی ما این است که اگر امکان دیدار شما با زندانیانی که در اعتصاب غذا هستند ویا خانواده های اعدام شدگان و معترضا ن محکوم به اعدام فراهم نشود، چگونه از وضعیت اسفبار نقض حقوق بشر و حقوق زنان در ایران مطلع خواهید شد؟‌

نگرانی دیگر ما فعالان زن این است که تا سالها پیش بسیاری از زنان سیاستمدار ملل دیگر تحت تاثیر تبلیغات جمهوری اسلامی که بیش از چهار دهه کوشید حجاب اسلامی را بعنوان سنت جامعه ایران به جهانیان معرفی کند، با حجاب به ایران سفر می‌کردند. اما جنبش انقلابی زن، زندگی ، آزادی روشن نمود که حجاب اسلامی نه سنتی ملی، بلکه پرچم ایدئولوژیک رژیم حاکم است. هیچ دولتی برای حفظ سنت ملی نیاز به صرف هزینه میلیاد دلاری، استخدام پلیس حجاب بان، کشتار و زندان و ارعاب جوانان ندارد.

از اینرو ما فعالین حقوق زنان همصدا با دیگر فعالینی که تاکنون از داخل و خارج از ایران ابراز نگرانی خود را با شما در میان گذاشته اند، از شما میخواهیم که:

– در احترام به جان‌های شریفی که برای ابتدایی ترین حق انسانی، حق انتخاب پوشش، در این سالها جان باخته و یا در زندان بسر برده و می برند، شما هم همگام با زنان ایران، حجاب اجباری را به عنوان مصداق بارز نقض حقوق زنان نپذیرید. چون پذیرش حجاب اجباری نمایندگی حقوق بشر سازمان ملل، نادیده گرفتن سالها مبارزات زنان و نادیده گرفتن حقوق و ارزش انسان هایی است که درراه مبارزه با حجاب اجباری طی سالها و به طور مشخص در جنبش زن زندگی آزادی جانباخته‌اند.

– در برنامه سفر خود دیدار با زندانیان سیاسی در اعتصاب غذا و خانواده‌های زندانیان سیاسی اعدام شده و نیز محکومیت به اعدام را دراولویت قرار دهید.

درپایان از شما می‌خواهیم که با فعالان و هواداران جنبش زن زندگی آزادی همصدا شوید که همصدایی با جامعه مدنی کشورهای تحت ستم است که سبب ایجاد قدرت بیشتر برای از میان بردن قوانین ضد حقوق بشر و برقراری عدالت،‌ برابری و صلح خواهد شد.

با احترام
آزاده دواچی، اشرف میر هاشمی، افسانه سادات موسوی، الهه امانی، بهار حسینی، پروانه کیایی، پروین ابراهیم‌زاده، پروین اردلان، پروین شهبازی، پروین ملک، پری جعفرزاده، پریسا پوینده، توران همتی، تونیا ولی‌اوغلی، حمیلا نیسگیلی، خدیجه مقدم، روح انگیز کراچی، رضوان مقدم، روحینه شفیعی، زویا سپهری، ژاله گوهری، سرور علیمحمدی، سهیلا ابطحی، سهیلا دالوند، سوسن رخش، سیمین اصفهانی، سیمین مردوک، شعله پاکروان، شهرزاد ارشدی، شهره قنبری، شهین حیدری، شیوا محبوبی، صبری نجفی، صدیقه فخر آبادی، فرحناز محمدی، فردوس دینی، فریبا پارسا، فریبا ثابت، فریدا رضوی، فریده موسی پور، فهیمه فرسایی، گلرخ جهانگیری، گیتا جهانبخش، گیسو جهانگیری، مرسده قائدی، مریم اشرفی، مریم سطوت، مریم شریف، منصوره شجاعی، منیره برادران، منیره کاظمی، منیرو روانی‌پور، مهرانگیز کار، مهشید پگاهی، مهشید نجفی، مهناز متین، میهن روستا، ناهید امیری، ناهید حسینی، ناهید ناظمی، نسرین ستوده، نورا بیانی، نیره توحیدی، نیلوفر بیضایی، هاله باقرزاده، هلن زکی، هلن نصرت، هما مرادی، ویدا سلیمان نژاد، یاسمن بیانی.

انجمن فمینیستی بن
انجمن زنان ایرانی آلمانی کلن
زن زندگی آزادی – کلن

Ms. Neda Al-Nashif, Honorable Deputy High Commissioner for Human Rights of the United Nations:

We, a group of women’s rights activists, have learned about your upcoming visit to Tehran on February 3rd to the 5th to assess the human rights situation in Iran. As female activists who have diligently worked for over four decades to expose gender apartheid and oppression in Iran, we have mixed feelings about your journey – both hopeful and concerned.

Your trip takes place amidst a grave situation where the Islamic regime has escalated efforts to suppress the revolutionary ‘Woman-Life-Freedom’ movement through increased threats, intimidation, arrests, and executions. Sadly, the children of thousands of families are currently imprisoned, awaiting death sentences, or have been executed in recent months and days. Currently, more than sixty women political prisoners are on a hunger strike to protest these executions, along with other political prisoners voicing their support.

Our apprehension stems from the possibility of you being unable to meet with these hunger-striking prisoners or the families of those executed and the protestors who are sentenced to death. Without such direct access, it raises concerns about how you will gain insights into the deplorable violations of human rights and women’s rights in Iran.
Furthermore, as women activists, we are deeply troubled by the fact that until a few years ago, many female politicians from other nations used to visit Iran wearing the hijab, influenced by the propaganda of the Islamic Republic.

For over four decades, the regime attempted to portray the Islamic hijab as a tradition of Iranian society to the world. However, the revolutionary ‘Woman-Life-Freedom’ movement has made it clear that the Islamic hijab is not a national tradition, but rather a symbol of the ruling regime’s ideology.

No government should need to spend vast amounts of money, employ patrol to enforce hijab, resort to violence, imprisonment, and intimidation on young people in order to preserve a so-called national tradition. Therefore, as women’s rights activists, we join with others who have expressed concerns both inside and outside Iran, and respectfully request the following from you:

1. To respect those who have died or are still imprisoned due to the violation of their most basic human right—the freedom to choose their clothing—we ask that you in solidarity with the women of Iran not accept wearing the mandatory hijab which is a clear example of the violation of women’s rights. As the UN representative for human rights, accepting the mandatory hijab would disregard the years of struggle by women and the sacrifices made by those who have lost their lives while fighting against the imposition of the hijab, particularly within the context of the recent ‘Women-Life-Freedom’ movement.

2. Make it a priority to include meetings with political prisoners on hunger strike and the families of those who have been executed or are sentenced to death in your travel itinerary.

In conclusion, we urge you to align with activists and supporters of the ‘Woman-Life-Freedom’ movement. This solidarity with civil society in oppressed countries will generate greater strength in dismantling anti-human rights laws and fostering justice, equality, and peace.

Thank you for considering our concerns.

Sincerely,
Afsaneh Sadatmousavi
Ashraf Mirhashemi
Azadeh Davachi
Bahar Hosseini
Elahe Amani
Fahimeh Farsaie
Farahnaz Mohamadi
Fariba Parsa
Fariba Sabet
Farideh Mosapour
Ferdos Dini
Frieda Razavi
Gita Jahanbakhsh
Golroch Jahangiri
Guisou Jahangiri
Haleh Bagherzadeh
Hamila Nissgilli
Helen Zak
Hellen Vaziry
Homa Moradi
Jaleh Gohari
Khadijeh Moghaddam
Mahnaz Matine
Mahshid Najafi
Mahshid Pegahi
Mansoureh Shojaee
Maryam Ashrafi
Maryam Satwat
Maryam Sharif
Mehrangiz Kar
Mersedeh Ghaedi
Mihan Rusta
Monireh Baradaran
Monireh Kazemi
Moniro Ravanipour
Nahid Amiri
Nahid Husseini
Nahid Nazemi
Nasrin Sotudeh
Nayereh Tohidi
Niloofar Beyzaie
Nora Bayani
Pari Jafarzadeh
Parisa Pouyande
Parvaneh Kiaii
Parvin Ardelan
Parvin Ebrahimzadeh
Parvin Malek
Parwin Shahbazy
Rezvan Moghaddam
Rohangiz Karachi
Rouhineh Shafii
Sabri Najafi
Sedigheh Fakhrabadi
Shahin Heydari
Shahrzad Arshadi
Shiva Mahbobi
Shohreh Ghanbary
Shole Pakravan
Simin Esfehani
Simin Marduk
Soheila Abtahi
Sohila Dalvand
Sorour Alimohammadi
Susan Rakhsh
Tonia Valioghli
Touran Hemati
Vida Soleimannejad
Yasi Bayani
Zoya Sepehri
Feminista Bonn
Iranisch-Deutscher Frauenverein Köln
Zan, Zendegi, Azadi Köln